Ku paszczy lodowca

Queenstown to niewielkie miasteczko, znane głównie z wielu atrakcji typu skydyving, rafting, bungee, jet-boat i innych wodno lotnych szaleństw. Joanna skacze ze 134 metrów na bungee, Marcinowi nie udaje się, ze względu na pogodę skoczyć z samolotu, co bardzo go zasmuca. Biedaczyna jeszcze kilkukrotnie, w różnych miejscach będzie próbował oddać upragniony skok. Mamy nadzieję, że w końcu mu się uda. My z Monią stawiamy w naszej nowozelandzkiej przygodzie na przyrodę, zostawiając sobie podniebne rozkosze na starość. Dlatego w Queenstown po prostu wypoczywamy i planujemy następne przygody.

Ruszamy do Wanaki, kolejnej mieścinki usytuowanej nad pięknym (a jakże) jeziorem. Pod osłoną nocy przemycamy nasze zmarznięte i zmęczone osoby na podmiejski, zaspany ale przede wszystkim ciepły (w końcu temperatura nocna przekracza o dziwo 20 stopni C) kemping. Wstajemy wcześnie, zanim to przyjedzie obsługa parku i mimo iż nie do końca wyspani, to radzi z zaoszczędzonych dolarów ruszamy w teren. Zwiedzamy spore muzeum pojazdów, samolotów i innych zabawek. Eksponatów jest tu wszelkiej maści kupa. Kupą tą jesteśmy niezmiernie zafascynowani i po początkowym nieśmiałym trącaniu cali się w niej zatracamy, chłonąc ją wszelkimi zmysłami. Niesamowite, że bardzo duża część eksponatów to relikty naszej młodości. Spośród zabawek są tu klocki lego, lalki barbi, resoraki i inne X-meny. Wspomnienia odżywają. 

Aut przeróżnego rodzaju, stażu i marek jest cała masa. Od starych, wyścigowych, jednoosobowych bolidów, przez wielkie, luksusowe Fordy, Rolls Royce i Jaguary po sprzęt ciężki typu traktor, walec czy koparka. Jest też trochę sprzętu bojowego - samoloty, jeepy, czołgi i działa. Co ciekawe i niespotykane - działa są sprawne mechanicznie i, gdybyśmy tylko mieli pociski, z pewnością nie omieszkalibyśmy wystrzelić salwy lub dwóch. Bawimy się zatem do woli.

 

Chwila odpoczynku i jedziemy dalej z zabawą, wybierając na cel Puzzle World. Wkraczamy w, nie przymierzając, pół hektarowy labirynt. Nie doceniając wyobraźni stwórcy tej, zbitej z desek, łamigłówki, spędzamy w niej grubo ponad godzinę. Umieszczona centralnie nad nami dziura ozonowa nie ułatwia zadania, grzejąc niemiłosiernie w dyńkę i przyczyniając się do transformacji początkowego skupienia i trzeźwości umysłu w tępy, pozbawiony celu marsz w nadziei na znalezienie wyjścia z tej przeklętej pułapki. 

W końcu się udaje i gdy myślimy, że wyczerpaliśmy już dzisiejszy limit koncentracji, wkraczamy w centrum mózgojebnej imaginacji. Ze wszech stron atakują nas hologramy i iluzje wypalając nasze szare komórki do końca. Gubimy się w tym świecie na tyle, że już nie potrafimy odróżnić rzeczywistości od fikcji, prawdy od kłamstwa czy piękna od szpetoty. Tkwimy jakby w narkotycznym transie, w świecie bez czasu, zasad, gdzie zamazują się kolory, słychać głosy, a ze ścian atakują abstrakcyjne jestestwa. Błędnik szaleje, siejąc spustoszenie w i tak już otępiałych czerepach. 

Pion staje się poziomem, poziom pionem, małe dużym, a duże małym. Zniszczeni, zgwałceni na umyśle, i mentalnie oszpeceni wracamy do prostej, umiarkowanej  rzeczywistości. Otrzeźwia nas dopiero orzeźwiający, wzmagający się z każdą chwilą deszcz, lejący się z nieba i skał. Docieramy do Fox Glacier by z nadzieją na lepszą pogodę usnąć w sześciogwiazdkowym (Subaru) hotelu.

Budzimy się w deszczu i dowiadujemy się, że z zaplanowanej i zarezerwowanej na dziś wędrówki jęzorem jednego z dwóch najbardziej znanych w Nowej Zelandii lodowców, będą nici. Lodowiec jest niedostępny, zamknięty i bardzo niegościnny. Źli na stracony dzień i generalnie na nietypową w lecie, utrzymującą się od początków naszego wyjazdu, niestabilną i nieprzewidywalną pogodę jedziemy dalej. Zatrzymujemy się kawałek dalej, na drugim z najbardziej znanych jęzorów. Rekonesansujemy, jak sprawa wygląda tutaj. Franz Joseph jest zdecydowanie bardziej gościnny i otwiera przed nami swoją paszczę, zapraszając na krótką eksplorację. 

Droga pod czoło lodowca jest całkiem długa, a z jego paszczy wypływają spienione, brudne, wściekłe i jadowite wody. Klniemy na głos widząc wyruszające przed nami grupy turystów z zarezerwowanej wcześniej wycieczki. Oni dotrą dużo dalej niż my. Ech, wybraliśmy zły lodowiec i jesteśmy na siebie źli. Nie damy pogodzie z nami igrać. Ignorujemy znaki ostrzegawcze i odważnie atakujemy lodowiec. Ponieważ jednak znamy (znamy?) umiar potrafimy rozgraniczyć odwagę od brawury hamując ją w momencie dotarcia do poważniejszych przeszkód. Dalej jednak tylko w rakach. Nic to. Wielu nie dociera nawet tu. Nam przynajmniej udało się uszczypnąć lodowaty jęzor. Kto wie, niedługo może go tu już nie być.

Więcej zdjęć tu