W odwiedzinach u krewnych z lasu

Na Bali się wypoczywa, Jawę się zwiedza. Sumatra jest wielka i dzika. 3 razy większa niż Jawa. To szósta największa na świecie wyspa o populacji niewiele większej niż Polska. Przy swojej wielkości, ze swoim równikowym klimatem i spokojnym, rolniczym charakterem nie ma tu potrzeby na pośpiech i nowoczesną infrastrukturę. I to czuć. Tego chcemy! Podróżować, gnieść się w przepełnionych minibusach, śmierdzieć, ledwo chodzić. Słowem - żyć jak dzikusy! Jak najlepiej doświadczyć tubylczego sposobu bycia i zespolić się z naturą? Wziąć namiot i wbić się na kilka dni w dżunglę! Tak też robimy. 

Z Medanu transportujemy się zardzewiałym, przeciekającym, pełnym zaciekawionych lokalsów, pędzącym po 3 kategorii krętych drogach minibusem przy dźwiękach krajowych pop hitów. Jest klimat, jest przygoda. Po 10 godzinach morderczej jazdy docieramy nocą do oddalonego o jakieś 200 km Ketambe. Nieco się ogarniamy, gromadzimy energię i wraz z przewodnikiem (wypatrywaczem fauny i flory) i kucharzem wchodzimy w dziką dżunglę. Nie dochodzimy daleko, gdy atakują nas pierwsze pijawki. Yeah! Moja wpija się centralnie w splot słoneczny!? Następne już bardziej rozważnie wybierają słabe punkty, koncentrując się głównie na przegubach członków. Z radością brniemy przez krzaczory. Stawiamy bazę nad rzeczką i przystępujemy do głównego ataku na chowające się wśród koron drzew pomarańczowe mordy, wieńczące równie kolorowe owłosione korpusy. Nie jest łatwo. Bestie umiejętnie chowają się w gęstwinie, nieczęsto pałaszując, ubogie - o tej porze roku - w owoce, drzewa. Herman (nasz przewodnik) dzielnie maczetuje co bardziej zarośnięte ścieżki cierpliwie zamierając co jakiś czas i rozglądając się na boki. Zamieramy i my, w profesjonalnej, nasłuchująco-wypatrującej pozie. Gdy nieco już zaczynamy powątpiewać w sprawczą moc pozy, daleko w gęstwinie pojawia się to, na co tak liczyliśmy - orangutany! 

Dzikie, owłosione, zwinne małpy! Podekscytowani, nie zważając na przeszkody, udajemy się w pogoń za tymi rudymi francami. Spośród kilku (pięciu, może sześciu) sztuk wybieramy mamę z bobaskiem i idziemy ich śladami. Pościg nierówny, bo małpy zwinnie, choć niespieszne przeszkakują sobie pomiedzy drzewami wysoko ponad nami. W końcu jednak znajdujemy się zaledwie metry od tej uroczej pary, podziwiając grację, inteligencję i prawdziwą dzikość natury, zważając na ciskane w naszym kierunku co jakiś czas gałęzie. Ukontentowani z tego spotkania wracamy do bazy gdzie w tropikalnej zlewie szybko usypiamy.

Drugiego dnia ponownie penetrujemy okolicę, i znów mamy szczęście - wysoko nad nami dokazują rude kuleczki. Dodatkowo zaczyna wyglądać słońce. Zaczyna też lekko kropić. Odbijające kolory dżungli krople, w nieśmiale przebijających się przez gęste korony drzew promieniach słońca, wyglądają magicznie. Deszcz niestety się wzmaga i wygląda na to, że nadchodzi grad bo z coraz większym hałasem zaczynają spadać coraz to większe krople. O dziwo jednak to nie z chmury pada! Zadzierając głowy wysoko do góry widzimy bowiem nad sobą pomarańczową, łysą dupę orangutana, ciskającą na nas zgromadzonymi podczas śniadania fekaliami. Nie mamy jednak szczęścia i pociski lądują bezpiecznie na glebie :(

Tego samego dnia docieramy do wypływających do rzeki gorących źródeł, w których z radością nurzamy swe umęczone ale radosne ze spotkań z naturą członki. Szczęśliwi wracamy z dżungli do "cywilizacji". Kochamy Was małpki.

 Wiecej zdjec